Rozdział 19 " Rozczarowanie "

Zawiązał jej oczy ciemną wstęgą, zupełnie nic nie widziała, ale czując na sobie jego dotyk nie bała się, ufała mu bezgranicznie i wręcz nie mogła się doczekać tego co chce jej pokazać. Spodziewała się jakiegoś pięknego miejsca,  które aż zabierze jej dech w piersiach. Z jej twarzy nie schodził uśmiech pomimo tego, że jak na razie widziała jedna, wielką ciemność.  W końcu zatrzymała się, pod stopami bez wątpienia czuła miękką trawę. Za chwilę poczuła jak materiał zaciśnięty na jej głowie poluźnia się, a jej oczom ukazuje się miejsce, którego widoku tyle oczekiwała. Przestrzeń jednak nie zrobiła na niej dużego wrażenia, nic specjalnego. Znajdowali się na polanie tuż przed wejściem do lasu. Słońce już schowało się za koronami wysokich drzew, więc wokół panowała szarość. Do tego podmuchy zimnego, jesiennego wiatru sprawiały, że po plecach przechodził jej dreszcz.

- To jest to miejsce? – Zapytała bez jakiegoś większego entuzjazmu jednak dalej uśmiechała się lekko. Jej mina zrzedła, kiedy zauważyła iż jej ukochany rozgląda się zaniepokojony po okolicy. Jakby na coś czekał.

- Mako…- zaczęła lecz ucięła w pół zdania. Brunet odwrócił się do niej i wykrzywił usta w coś co miało przypominać uśmiech jednak ewidentnie było to sztuczne.

- Tutaj to zrobimy – powiedział cichutko lecz dziewczyna zdołała to usłyszeć. W jednej chwili zrobiła się purpurowa.

- Jak? Tutaj? Tak wcześnie? Ale ja nie jestem gotowa na taki krok! – Cała czerwona machała rękami wyobrażając sobie bzdurne rzeczy. W pewnym momencie tuż za sobą poczuła czyjąś obecność. Nie zdążyła zareagować, gdyż w jednej chwili dwie pary silnych rąk skutecznie ją przytrzymały uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Ich twarze były zamaskowane, a na oczach mieli ciemne okulary, więc nie mogła nawet domyślać się kim są. Próbowała jakoś się im wyrwać lecz po prostu nie dała rady. Popatrzyła naprzeciw siebie przerażona, zupełnie zapomniała o Maku, który przed chwilą tutaj był, on jest jeszcze bardziej bezbronny niż ona, z ninja ich pokroju nie ma najmniejszych szans. Ku jej zdziwieniu chłopak stał naprzeciw niej lecz jemu nikt nie tarasował drogi, nikt go nie atakował.

- Uciekaj Mako! – Krzyknęła w jego stronę lecz on stał jak stał. Nie drgnął nawet o milimetr. Tylko wpatrywał się w nią beznamiętnym wzrokiem, bez żadnego uczucia. Zaniepokoiło ją to i to nawet bardzo. – Mako… - Zawahała się rozmyślając nad tym wszystkim. On nie zachowuje się normalnie. W jej oczach pojawiły się pierwsze łzy bezradności. Jak mogła być tak głupia, tak naiwna. Zza pobliskich drzew usłyszała wolne klaskanie. Wyłonił się z nich brodaty, wysoki i umięśniony mężczyzna. Ubrany był w czarny kombinezon, a w pasie widniała sakiewka na kunai i shuriken. Bez wątpienia był shinobi.

- Cóż za ckliwa scena. Mako, nie przesadziłeś trochę? Chyba za bardzo ją w sobie rozkochałeś. –Zwrócił się ochrypłym głosem w stronę bruneta. Na jego twarzy pojawił się szeroki, szyderczy uśmiech. Już nie był tak czarujący jak zawsze, teraz wręcz napawał ją obrzydzeniem. Ścisnęła zęby tak mocno, że wydawałoby się zaraz wszystkie się pokruszą.

- Musiałem się upewnić, że jest tą, której szukamy. Dopiero dzisiaj to potwierdziła przyznając się. – odpowiedział mu chłopak, a w tym momencie czas dziewczyny jakby stanął w miejscu. Przed jej oczami pojawiły się obrazy z ich pierwszego spotkania, pocałunku, kolejnych dni spędzonych razem. To bolało, bolało jak cholera. I szczerze powiedziawszy wolałaby być okładana pięściami przez kilka godzin niż odczuwać to co w tym momencie. Jakby ktoś dosłownie wbił sztylet prosto w jej serce, wiercąc nim w środku tylko po to, aby zadać jeszcze więcej cierpienia. Spuściła bezradnie głowę w dół. W tym momencie nie przejmowała się tym, że jej przeciwnicy śmieją się  w najlepsze z jej głupoty. Wiedziała, że tak naprawdę sama zrobiła sobie tę krzywdę. Zbyt szybko zaufała temu gościowi, jakby teraz pomyśleć to zachowywała się jak ta głodna romansu trzynastolatka. Nawet nie upewniła się czy to co o sobie mówił było prawdą. Ckliwa historia, którą jej opowiedział chyba zrobiła na niej największe wrażenie i przez to mu zaufała. Pewnie dlatego, że znalazła w nim kogoś bliskiego, pewnie dlatego, że miał taką samą przeszłość. Głupota. Ona jest głupia i naiwna.

- To co mówiłeś o swoich rodzicach to kłamstwo? – Zapytała, dalej wpatrując się w swoje buty.

- Nie całkiem. Naprawdę nie żyją. Z tym, że… To ja ich zabiłem. – Mówiąc to wybuchł gromkim śmiechem. Drgnęła. W jej wnętrzu aż zaczęło się gotować.

- Starczy tego, Maco. Zabieramy ją do bazy! – rozkazał brodaty.

- Tak jest, szefie.

- Nie pozwolę wam… - zaczęła cicho. – Nie pozwolę wam!! – ryknęła głośniej. Poczuła nagły przypływ energii i adrenaliny. Już dawno zapomniała co to znaczy walka, położenie życia na szali, złość, ból. Zatraciła się w swoich pragnieniach. Zawsze pragnęła wieść normalne życie, z dala od wojen, świata shinobi. Jednak teraz uświadomiła sobie, że tak się nie da. Urodziła się z przeznaczeniem, które kazało jej wręcz stać się wojownikiem. Ma to we krwi. Nie pozwoli, aby ktoś odebrał jej to co zostało jej po  biologicznych rodzicach, a także to, co Ci ludzie, których za rodziców uważała starali się chronić za wszelką cenę. Odbiła się od ziemi i dwoma mocnymi kopniakami odrzuciła na kilka metrów osiłków, którzy powstrzymywali ją przed wykonaniem ruchu i szybko zniknęła za konarami drzew.

- Za nią, patałachy! Ty też Mako! Ma do ciebie słabość, to nam się przyda. Poza tym… Moje klony ustawione niedaleko od miasta zaczynają wyczuwać zbliżającą się potężną energię, która może pokrzyżować nasze plany . – Wyjaśnił dowódca grupy, a następnie cała czwórka zniknęła w ułamku sekundy wyruszając za dziewczyną.

~**~

Była roztrzęsiona, załamana, smutna, przerażona… Wszystko kłębiło się w niej i rozsadzało od środka. Ucieka, ona ucieka. Żałosne, ale widząc powagę sytuacji nie ma innego wyjścia. Musi uciec. Naprawdę nie sądziła, że ktoś będzie tak podstępny, aby wykorzystać jej uczucia. Przygryzła wargę z poirytowania, tym razem nie mogła liczyć na pomoc z Konohy, ponieważ sama prosiła żeby za nią nie iść.  Potrzebny jej plan działania tylko jak się skupić jednocześnie na ucieczce i myśleniu. Jeden przeciwnik czy nawet dwóch nie byłoby dla niej problemem. Ale czwórka to trochę za dużo nawet jak dla niej. Jak na złość nie miała nawet na sobie odpowiedniego stroju. Na to wyjście ubrała zieloną, zwiewną sukienkę z krótkim rękawkiem I bolerko. Przeskakując z drzewa na drzewo ujrzała pod sobą nieprzytomnego człowieka oblanego krwią. Zeskoczyła niżej i sprawdziła puls- nie żył. Na czole widniała opaska wioski Kamienia. Nie myśląc długo ściągnęła z niego zaplamione szkarłatną cieczą ubrania i założyła na siebie. Znalazła także trochę broni. Nie było tego dużo, dwa kunie i kilka shuriken, ale zawsze lepsze to niż nic. Nie tracąc więcej czasu znów rzuciła się w wir ucieczki.

~**~

Młody ninja wioski Liścia w zaskakująco szybkim tempie przemierzał kolejne odległości. Był tak szybki, że Pakkun, który wywąchiwał ich przyjaciółkę nie nadążał i musiał siedzieć na jego czuprynie.  Tuż za nim kroczyła pozostała dwójka.

- W Prawo. – Oznajmił spokojnie psiak. – Pospiesz się , bo zapach jest coraz mniej wyczuwalny.

- Jak to?!Co to znaczy? – przeraził się blondyn.

- To znaczy, że ona też się przemieszcza w dość szybkim tempie. Trochę jakby uciekała. – Wyjaśnił swoim jak zawsze spokojnym tonem. W pewnym momencie w kierunku grupy nadleciało kilka shuriken, które Ci skutecznie odbili i w mgnieniu oka zatrzymali się, przybierając bojowe pozycje.

- Wyłaź! – Wyrwał się jako pierwszy chłopak wyraźnie rozwścieczony tym, że ktoś ich atakuje. Co prawda brali taki scenariusz pod uwagę, ale mimo wszystko nie spodziewali się, że to nastąpi. W końcu wyruszyli, aby sprowadzić przyjaciółkę z powrotem, a nie wdawać się w walki. Jednak skoro to się już stało, a wróg nie miał zamiaru się pokazać to Naruto nie miał zamiaru czekać. Rozglądnął się dookoła i…

- Tutaj! – Krzyknął i szybkim ruchem znalazł się za pobliskim drzewem. Mocnym kopniakiem posłał przeciwnika kilka metrów dalej sprawiając, że obił się o konary i zniknął w dymie.

- Klon? – Zdziwił się Kakashi, ale i on nie miał zamiaru stać jak ten słup. Znikając wszystkim z oczu na kilka minut zaraz pojawił się na powrót trzymając za ubrania poobijanego, brodatego, starszego mężczyznę. Przybliżył go sobie do zamaskowanej twarzy:

- Mów, dlaczego nas zaatakowałeś. – Nakazał poważnym, groźnym głosem. Mężczyzna zaśmiał się kpiąco lecz nie odezwał ani słowem.

-Mów! – Ponowił swój nakaz szaro włosy i o dziwo nawet on powoli tracił cierpliwość widząc coraz bardziej poszerzający się uśmiech osobnika.

- Nie przeszkodzicie nam…- Odezwał się zachrypniętym głosem i zniknął w kłębie dymu uderzony prosto w głowę przez Hatake.

- Ten też był klonem?- Zapytał zdziwiony Naruto. W odpowiedzi dwójka pomachała twierdząco głowami i wpatrywali się w przestrzeń intensywnie nad czymś myśląc.

- Kakashi sensei…- Zaczął młodzieniec czując jego rękę na swoim ramieniu. Lustrował teraz swojego nauczyciela i sam zaczął się martwić widząc ich zaniepokojenie w oczach.

- Pospieszmy się, mam złe przeczucia. – Odpowiedział mu szaro włosy i za wskazówkami Pakkuna ruszyli w dalszą drogę.

~**~

Nie wiedziała ile czasu już tak ucieka lecz było już całkowicie ciemno. Ledwie mogła dostrzec gdzie stąpa, a co dopiero zauważyć przeciwnika. Ponadto las stawał się coraz bardziej gęstszy. Strasznie czuła się z myślą, że właśnie zmywa się z podkulonym ogonem, ale co innego mogła zrobić? Gdyby nie miała tego głupiego kek kei genkai zapewne zostałaby i walczyła z całą czwórką w ogóle nie przejmując się czy zginie czy nie. Ale teraz nie może myśleć tylko o sobie. Jeśli wróg przejmie tajemnice nad jej zdolnością, a co gorsza użyje jej do przeróżnych badań może się to odbić na reszcie ludzkości, na jej przyjaciołach, Konosze… Nie mogła na to pozwolić.  Jedną z najgorszych rzeczy, których by nie chciała było to, aby przez nią cierpieli jej bliscy. Musi uciec, a następnie wróci do Liścia i poprosi o pomoc, zacznie trenować, aby opanować swoje zdolności i stanie się o wiele silniejsza niż jest. Potrzebuje tylko szansy.

Szelest w krzakach skłonił ją do jeszcze większego wyostrzenia swoich zmysłów. Każdy dźwięk przysparzał ją o niepokój. Rozglądnęła się wokół lecz nic nie dostrzegła. Odwracając głowę na powrót przed siebie aż serce stanęło jej na kilka sekund kiedy zauważyła tuż przed sobą rudą czuprynę. Identyczną jaką miał jeden z tych gości, którzy kilka chwil temu ją obezwładniali.

- Znalazłem Cie – Powiedział muzykalnym głosem i wyszczerzył wymierzając jej cios w głowę, który posłał ją na najbliższy konar dębu. Siła ciosu i upadku spowodowała, że ciężko było jej złapać oddech. Jednak nie miała  czasu przejmować się takimi błahostkami.

- Fuuton: Hariken!!! – Wydarła się i nadymając policzki wypuściła z ust sporej wielkości tajfun, który popędził wprost na rudowłosego mężczyznę. Ten jednak bez problemu uniknął jej ataku. Znikając nie pozostawił po sobie żadnego śladu ani chociażby najcichszego odgłosu. Musiała przyznać, że potrafił się kamuflować. W pewnym momencie pojawił się tuż przed nią. Zupełnie się tego nie spodziewała. W przerażającym tempie uformował kilka znaków swoimi dłońmi. Był tak szybki, że ledwo mogła dostrzec jego ruchy. Nie zdążyła zrobić uniku, więc skrzyżowała ręce robiąc blok spodziewając się jakiegoś żywiołowego ataku. Nic bardziej mylnego.

- Zakazana technika: Pieczęć niesamowitego bólu!- Wypowiedział mężczyzna i przyłożył swoją wielką, żarzącą się na pomarańczowo dłoń do brzucha dziewczyny. Zawyła zdzierając sobie całe gardło, czując każdy znak wypalający się na jej skórze. Mimo niewyobrażalnego bólu odskoczyła kilka gałęzi dalej i trzymając się za urażone miejsce ciężko dyszała.

- Niech Cię…- wysyczała przez zaciśnięte zęby. – Teraz to się wkurwiłam – wyprostowała się obdarowując mężczyznę wręcz szaleńczym spojrzeniem.  Złożyła dwa palce ze sobą próbując zebrać czakrę.

- Katon: Hono no Katana! – Wysunęła rękę w bok i oczekiwała pojawienia się broni. Ku jej zdziwieniu nic takiego się nie zdarzyło. – Co jest?! – krzyknęła spanikowana. Ponownie spróbowała. Nic. Starała się użyć wietrznej techniki. Nic. – Co ty mi zrobiłeś?! – Zapytała kompletnie przerażona sytuacją.

- To moja specjalna technika, którą zapieczętowałem twoją zdolność używania czakry. – Zaśmiał się drwiąco. – W chwili kiedy przyjęłaś na siebie cios zamiast zrobić w porę unik, przegrałaś. – Dodał. Przygryzła wargę. To nie może się tak skończyć. Nie kiedy prawie w ogóle nie wykorzystała swojej czakry. To zupełnie tak jakby dopiero co podjęła próbę, ale zrezygnowała przed zadaniem pierwszego ciosu. Odetchnęła próbując się uspokoić. Pomogło, poczuła jak wszelkie wątpliwości odchodzą gdzieś daleko, kompletnie o nich zapomina. Zaśmiała się pod nosem ściągając na siebie zaciekawiony wzrok rudego.

- Naprawdę myślisz, że polegam tylko na technikach? – Zaśmiała się jeszcze głośniej powodując irytację na jego zamaskowanej twarzy. Widziała to w jego oczach, był wściekły jej drwiącą postawą. – Mam gdzieś twoją pieczęć, zabiję Cię gołymi pięściami. Nauczę Cię co to znaczy Taijutsu. – W ułamku sekundy znalazła się tuż przed nim i wpakowała w jego ciało serię prostych ciosów. Widać było ich niesamowitą siłę, gdyż z każdym otrzymanym uderzeniem spluwał krwią. Była tak szybka, że nie miał szansy trafić jej swoimi wielkimi, umięśnionymi łapami. Ponadto była tak drobna i zwinnie się poruszała, że z łatwością przemieszczała się z miejsca na miejsce całkowicie bombardując go swoim atakiem. Podskoczyła wysoko do góry chcąc zadać ostateczny cios i to było jej błędem, ponieważ dała mu okazję na kontratak czy chociażby obronę.

- Kai!! ( uwolnienie ) – Krzyknął, a  znamię, które wcześniej zostawił na jej brzuchu zaświeciło jasnym blaskiem i spowodowało tak mocny i rozpierający ból, że z hukiem opadła na ziemię nabawiając się kilku dodatkowych ran związanych z upadkiem. Trzymała się za palące miejsce przechodząc istne katusze. Zupełnie jakby ktoś wykręcał jej narządy wewnętrzne we wszystkie strony. Mimo tego jakże nieprzyjemnego uczucia powoli podnosiła się z brudnego, zimnego podłoża, zaciskając przy tym zęby i wręcz drżąc.

- Ty mała… To co robiłaś bolało. Jak w takiej chudej rączce może być tyle szaleńczej siły? – Zapytał podchodząc bliżej niej i wycierając stróżkę krwi z ust. Z maski na jego twarzy  zostały dosłownie strzępy, więc teraz mogła bardziej przyjrzeć się jego wyglądowi. Chociaż widoczność była bardzo słaba to światło księżyca przedzierające się przez gęste liście sprawiały iż jednak można było co nieco zobaczyć.

- Zaraz Ci pokażę ile jeszcze ta rączka może Ci zrobić. – Oznajmiła z pogardą w głosie lecz zaraz atak wroga się ponowił, a ona podpierając się rękami o podłoże odkaszlnęła wypluwając kolejne ilości szkarłatnej cieczy. – Niech Cię…

- Starczy tego, przegrałaś.

- Ale jak, przecież nic teraz nie zrobiłeś, a mimo to…- Tutaj ją olśniło. Jakby nie patrzeć to od pierwszego ataku do teraz minęło około pięciu minut. Nie jest tego pewna, ale następny napad bólu może pojawić się za podobną ilość czasu, więc… Musi go pokonać w pięć minut. Nie tracąc więcej czasu i nie zważając na ogarniający ją ból wyciągnęła jednego kunaia i doskoczyła do mężczyzny. Kiedy miała już zadać cios zatrzymała się i uśmiechnęła szyderczo. Następnie zniknęła mu sprzed oczu kiedy ten chciał ją zaatakować a sama pojawiła się tuż za nim i ku jego zdziwieniu nie uderzyła go w plecy lecz… Wymierzyła mu solidny cios w krocze przez co zgiął się w pół i zaczął tarzać po ziemi jak oszalały trzymając za klejnoty.

- Ty mała suko… - Powiedział z łzami w oczach lecz Harumi nie miała zamiaru jeszcze świętować. Doskonale zdawało sobie sprawę, że została jej około minuta, więc wyjęła dodatkowo kilka shuriken, które zabrała znalezionemu wcześniej shinobi i rzuciła w swojego przeciwnika. Wydał z siebie okrzyk bólu, a z jego poranionego ciała wypłynęło kilka strug krwi. Podeszła bliżej niego zaciskając pięść tak mocno jak tylko mogła i przymierzyła się do zadania ostatecznego ciosu.

- Wiesz, że jeśli mnie zabijesz pieczęć zostanie dalej? Sam ją opracowałem. Wątpię, że ktoś da radę ją ściągnąć, a jak już to zajmie mu to ogrom czasu, w których ty co kilka minut będziesz przechodzić katusze. – Powiedział z wyraźną trudnością, lecz ona zdawała nie przejmować się jego paplaniną. Walnęła w niego tak mocno, że ziemia pod jego ciałem popękała, a on po wydanym okrzyku leżał z białkami na wierzchu i szeroko otwartą buzią. Za chwilę jednak upadła zwijając się w kłębek i tym razem to ona krzyczała jak opętana. Każdy kolejny napad sprawiał jej coraz więcej cierpienia.

~**~

- Harumi jest gdzieś w tym lesie. Poza nią są jeszcze cztery inne zapachy. – Powiedział pies-ninja, który siedział na czuprynie Uzumakiego.

- Rozdzielimy się. Miejcie się na baczności. – Rozkazał Kakashi, a dwójka kiwając głowami rozeszła się w dwie inne strony.

Harumi…  Trzymaj się… Pomyślał  zmartwiony nastolatek przeskakując z gałęzi na gałąź.

---~***~---

Ohayo!! ^^ Nie wiem czy wam się spodoba, ale ja osobiście jestem nawet zadowolona z tego rozdziału. Dawno nie opisywałam walk, więc nie wiem czy nie wyszłam z wprawy. Co do Maka... No weźcie, myśleliście, że serio wam to zrobię i  stworzę paring Harumi x Mako na stałe? :DD No way :D Jak słusznie zauważyła Ayana-chan opisałam Mako w tamtym rozdziale jako ideał... A jak wszyscy wiemy ideały nie istnieją, każdy ma jakąś słabość. :D Więc w tym rozdziale mam nadzieje rozwiałam wasze wszelkie wątpliwości. Zaspoileruje wam, że w następnym rozdziale będą aż trzy walki! :d Naruto, Kakashi i Yamato... Dobra więcej nie mówie. Nie wiem, może zdążę się wyrobić z notką do niedzieli, a jak nie to pewnie we wtorek wstawię, ponieważ znowu będę mieć trzy dni wolne ( matury ^^ ) . Także nie zanudzam już... Miłego czytania! :D 

PS. Ciekawa jestem czy powiążecie coś z tym rozdziałem... Mocno spostrzegawczy coś wynajdą :> 

A notkę dedykuję wszystkim tym, którzy znienawidzili Mako od kiedy pierwszy raz o nim przeczytali :D