Rozdział 13 " Zmartwienie"

Otworzyła oczy, ukazując tym samym światu swoje niebieskie tęczówki. Przeciągnęła się leniwie i ziewnęła spoglądając na dalej śpiącego, małego pupila. Przez okno wpadały ciepłe promienie słoneczne, które zwiastowały kolejny piękny i letni dzień. Czuła się już o wiele lepiej, nie miała właściwie żadnych problemów z poruszaniem się. Wyszła na balkon i odetchnęła świeżym powietrzem, uśmiechając się przy tym sama do siebie. Kierując się następnie do kuchni, spożyła szybki, ciepły posiłek jakim była najzwyklejsza jajecznica i ubrała się. Zostawiając Hidekiego samego w domu wyruszyła do głównego budynku wioski.

…

- Wejść! – usłyszała stałą komendę, tuż po tym jak zapukała kilka razy w drewniane drzwi. Przekraczając próg, jej oczom ukazała się biuściasta piękność, siedząca przy biurku.

- Harumi- powiedziała lekko zdziwiona- Już wydobrzałaś? – zapytała dziewczynę na co ta posłała jej lekki uśmiech i kiwnęła twierdząco głową.

- Chciałam dostać jakąś misję- zaczęła od razu czarnowłosa.

- Jesteś pewna? Nie za wcześnie? – dopytywała się Tsunade z troską w głosie.

- Fajnie się odpoczywa, ale gorzej z pieniędzmi. – podrapała się po głowie, szczerząc przy tym swoje zęby.

- Rozumiem – westchnęła ślimacza księżniczka – Jednak nie mam dzisiaj nic konkretnego, zwykłe prace domowe w okolicach wioski, może być?

- Pewnie, żadna praca nie hańbi – odpowiedziała Nakaze po czym przejęła zwój z adresami posiadłości i zadaniami do wykonania. Po szybkim przestudiowaniu jego zawartości pożegnała się i ruszyła do pracy.

Powyrywała chwasty już z kilku ogródków, wraz z pomocą swoich klonów. Do tego takie czynności jak pranie, czy prasowanie także nie sprawiły jej żadnych problemów. Kiedy wykonała ostatnie zadanie jakim było wydojenie krów w pewnym gospodarstwie, znajdującym się tuż obok wioski, padła wykończona na ziemię. Kilka godzin ciężko pracowała, ale żeby mieć taką zadyszkę, po zwykłych pracach domowych? Zdecydowanie odczuwała skutki braku treningu i leczenia. Słońce już powoli zachodziło, a ona dalej leżała na miękkiej, zielonej trawie. Przymknęła oczy i nie wiedząc kiedy, zasnęła.

…

- Babuniu Tsunade, widziałaś może Harumi? Nigdzie jej nie ma – zapytał blondyn, wchodząc do gabinetu Hokage.

- Tak, wzięła dzisiaj trochę misji, pewnie teraz gdzieś odpoczywa. – odpowiedziała mu kobieta zanurzona wręcz w dokumentach, od których widać było dosłownie pękała jej głowa.

- Rety, i nic mi nie powiedziała? –  burknął pod nosem i nadymał policzki. – Ciekawe, gdzie ona może być, mogła się przynajmniej odezwać… -  chrząkał ledwo dosłyszalnie, a na głowie hokage pojawiła się niebezpiecznie pulsująca żyłka.

- NARUTO!! – wydarła się i rzuciła w niego zwojem z zadaniami , które wzięła czarnowłosa.- MASZ, POSZUKAJ JEJ, ALE WYJDŹ MI STĄD I MNIE NIE DENERWUJ!! – krzyknęła dwa razy głośniej i walnęła pięścią w ścianę, co spowodowało jej doszczętne zniszczenie. Chłopak przełknął ślinę wystraszony.

- Hai! – odpowiedział szybko i spanikowany opuścił jej gabinet.

Przemierzała przez ciemny, gęsty las. Nie, zaraz… Przemierzała? Nie, to nie to… Raczej uciekała przed czymś , tylko przed czym? Niewiele mogła dojrzeć, wszystko było za jakąś dziwną, ciemną mgłą. Spojrzała w dół, na swoje ręce, w jednej z nich widniał kunai. Przejechała wzrokiem także po swoim stroju, który był typowo bojowy. Skakała z drzewa na drzewo, nie wiedziała czemu, ale czuła, że musi jak najszybciej biec przed siebie. Kiedy nagle… <BAM!!> Wielki wybuch tuż za nią. Z drugiej strony wyłania się ciemna sylwetka i kieruje w nią wielkie ostrze, odskoczyła w samą porę. Zaraz jednak postać  pojawia się tuż przy niej i wymierza jej mocny cios, przez który wbija się w ziemię. Składa dwa palce razem i próbuje wykonać technikę, lecz to na nic. Kolejne ciosy spadają na jej ciało, powodując tym samym niewyobrażalny ból. Jej umysł ucieka w ciemną nicość… kiedy nagle? Jej oczom ukazuję się błękitne światło, które rozchodzi się po całej tej ciemności. Nagle jakby odzyskuje kontakt z rzeczywistością. Łapie oddech i otwiera szeroko oczy. Ale zaraz? Gdzie ona jest? Gdzie się podział tamten przeciwnik, co z tym światłem? Miliony pytań przelatywało przez jej głowę. Musi biec, dalej… Tylko dlaczego? Dlaczego w całej sobie czuje niewyobrażalny lęk i obawę, że coś złego się stanie. Przyspiesza kroku, kiedy nagle jej oczom ukazują się dwie sylwetki w oddali. Próbuje je dostrzec, lecz jest zbyt daleko celu. Biegnie więc jeszcze szybciej, coraz wyraźniej widzi, że ze sobą walczą, w koło pełno krwi… W pewnym momencie dostrzega blond czuprynę, a jej serce zaczyna szybciej bić. To on, jej przyjaciel, jest tego pewna. On walczy, coraz bardziej czuje te szaleńcze pokłady czakry. Ale zaraz kim jest ten drugi? Nie może dostrzec jednak jego twarzy, tak jakby jakaś nieznana poświata albo coś w tym stylu usilnie próbowała nie dopuścić jej wzroku do tej twarzy.

- Naruto – próbuje go zawołać, lecz z jej ust nie wydobywa się żaden dźwięk, łapie się za gardło i coraz bardziej łapczywie próbuje wydobyć z siebie chociaż maleńki pisk – zupełnie na nic. Jednak tylko kilka metrów dzieli go od niego, zaraz mu pomoże, choćby się waliło i paliło, nie da mu walczyć samemu. Nie zdąża jednak, wielka katana przebija chłopaka na wylot, wszędzie, nawet na nią padają szkarłatne krople z jego ciała. Patrząc na jego  wykrzywioną w grymasie bólu twarz czuje, że serce ściska ją jeszcze bardziej, a z oczu zaczynają wypływać łzy. Spogląda w jego niegdyś błękitne tęczówki, w których widniał charakterystyczny blask, radość, chęć życia… które  teraz są zupełnie puste, nic nie wyrażają, nie ma w nich życia. Panicznie stara się ruszyć, lecz tym razem i to jej nie wychodzi. Z trudem przekręca głowę, w stronę jego oprawcy, musi dostrzec kim on jest, musi! Jedynym, co zdołała ujrzeć to szyderczy i  wręcz psychodeliczny uśmiech oraz rękę, która jeszcze głębiej wbija ostrze w ciało blondyna, powodując, że półmartwy spluwa jeszcze większą ilością krwi.

- Przestań! – krzyczy w myślach. – Przestań! – powtarza. W końcu jej powieki rozszerzają się niewyobrażalnie, kiedy widzi, że blondyn bezwładnie opada.

- NARUTO!!! – w końcu wydała z siebie niewyobrażalny krzyk rozpaczy.

Uzumaki obszedł już prawie wszystkie miejsca, gdzie mogła być dziewczyna. Pozostała tylko łąka koło wioski, gdzie miała doić krowy. Szczerze wątpił, że ją tam znajdzie, no ale nic innego mu nie pozostało.  Już w oddali ujrzał czarne włosy wśród zielonej trawy, im bliżej był tym bardziej upewniał się, że dziewczyna leży na ziemi. To nieco go wystraszyło, czyżby coś jej się stało? Doskakując do niej uspokoił się nieznacznie widząc, że po prostu sobie śpi.

- Głupia – uśmiechnął się pod nosem i przejechał wzrokiem po jej sylwetce, skończywszy na twarzy, która  w pewnym momencie lekko się skrzywiła, a na jej czole pojawiły się kropelki potu.

Coś jej się chyba śni – pomyślał.

- Naruto! – w jednym momencie otworzyła szerzej oczy i podniosła się do siadu,  była cała spocona i cieżko dyszała. Tuż przy swoich oczach ujrzała te błękitne tęczówki, które teraz wyrażały to wszystko, co tak bardzo lubiła w przyjacielu. Dopiero po kilku sekundach zorientowała się, że blondyn zarumienił się nieznacznie. No tak, teraz ich twarze dzieliły dosłownie milimetry, jednak w tym momencie dla niej to nie było ważne. Cieszyła się, że z nim jednak wszystko w porządku. Odsunęła się od niego nic nie mówiąc i próbowała uspokoić, ale jej ręce jak i całe ciało drgało jak szalone.

- Harumi – otrząsnął się lekko i niepewnie zawołał dziewczynę nieco zmartwiony jej zachowaniem. – Wszystko w porządku? – zapytał, lecz nie doczekał się odpowiedzi. Zadał pytanie więc po raz drugi.

- Nie wiem… - odpowiedziała drżącym głosem, przerażonymi oczami wpatrywała się w zachód słońca. Nagle poczuła ciepło rozlewające się na jej ramieniu. Odwróciła głowę i napotkała zaniepokojony wzrok przyjaciela. Wiedząc, że nie odpuści opowiedziała mu wszystko, co przed chwilą przeżyła we śnie.

- To tylko sen – odpowiedział jej Naruto, uśmiechając się od ucha do ucha. – Wszyscy nieraz mamy koszmary, wrzuć na luz. – uspokajał ją, po wysłuchaniu całej historii.

- Ale… To było jakieś inne, ja to wszystko czułam, to była takie… realistyczne! – podtrzymywała swoje zdanie czarnowłosa.

-  Nie martw się, nie zginę tak łatwo! – Podniósł kciuk do góry – Obiecuje!

- Ale…!  - próbowała się z nim kłócić, lecz przerwał jej.

- Nie ma żadnego ale, ja zawsze dotrzymuję danego słowa, obiecuje Ci, że nie zginę! Mam przecież zostać Hokage, zapomniałaś może?

- Jakbym mogła o tym zapomnieć, skoro w kółko o tym gadasz – pokręciła głową z dezaprobatą i po chwili uśmiechnęła lekko. – Wracajmy , późno już.

- Zgoda – uśmiechnął się chłopak i z rękoma w kieszeni ruszył w stronę wioski. Dziewczyna spojrzała na gwieździste już niebo. Mam jakieś dziwnie złe przeczucia… pomyślała, po czym dobiegła do Uzumakiego.  

______________________________________

Dzisiaj króciutko, wiem. Ale na nic więcej nie mam dzisiaj czasu. W ogóle ostatnio jakoś mam mało czasu, więc przepraszam was, że nie nadrabiam z komentowaniem waszych rozdziałów. Kiedy tylko kolejny tydzień się skończy, mam nadzieje, że wszystko się zluzuje, a ja będę miała więcej czasu i na pisanie i na czytanie waszych opowiadań :) Zaczynam kolejną akcję, tym razem chciałabym ją rozbudować na troszkę więcej rozdziałów, więc mam nadzieję, ze wam się spodoba. Z nawiązaniem do niej mieliśmy styczność już dzisiaj. Nie zanudzam już, miłego czytania robalki i pozdrawiam serdecznie!:*