Rozdział 14 " Randka"

- Haruumi! – po raz kolejny dzisiejszego dnia blondyn musiał wyrywać dziewczynę z zamyśleń. W ogóle od kilku dni chodziła jakby z głową w chmurach, zupełnie nie słuchając co do niej mówi. Dziewczyna wzdrygnęła się i odwróciła energicznie głowę w stronę chłopaka.

- C-Co? – odezwała się jakby zdziwiona nagłym podniesieniem tonu chłopaka, który teraz miał nadymane policzki i nie wyglądał na zbyt zadowolonego.

- Co się z Tobą dzieje, przecież pytałem się Ciebie o coś przed chwilą! – dziewczyna popatrzyła na niego zaskoczona, zupełnie nie czuła aby jakiekolwiek słowo dotarło do jej uszu.

- Przepraszam, zamyśliłam się…- spuściła lekko wzrok ze skruszoną miną. Zaniepokoiło go to, więc podszedł bliżej i położył jej swoją rękę na ramieniu.

- Co jest? – zapytał teraz już  z lekką troską w głosie.

- Ciągle w głowie mam ten sen…- zaczęła.

- Mówiłem daj spokój! To tylko sen! – przerwał jej i wyszczerzył w szerokim uśmiechu, dodając tym samym nieco otuchy. – Niech stracę, zabieram Cie na ramen! – krzyknął z entuzjazmem. Nie mógł nie dostrzec tego błysku w oku czarnowłosej, kiedy usłyszała nazwę jej ulubionego dania. Zerwała się na równe nogi i wysunęła szybkim krokiem na przód. Jednym ruchem złapała chłopaka za rękę i pociągnęła w stronę baru.

…

- Itadakimasu! – krzyknęli jednocześnie zaraz po otrzymaniu swoich porcji i zaczęli zajadać się specjałem dziadka Ichiraku. Tak jak sądził, po pierwszym skosztowaniu potrawy Harumi wyglądała już nieco promienniej i weselej.  Nigdy nie był w stanie wyjść z podziwu, jak bardzo ramen potrafi zmienić jej humor i zachowanie. Uśmiechnął się pod nosem widząc, że znów z nią lepiej. Patrzenie na nią taką zamyśloną i smutną było jedną z tych rzeczy, których nie lubił najbardziej.

Dziewczyna ciurkiem wypiła zawartość miski do ostatniej kropelki i nabierając oddechu po posiłku odłożyła energicznie naczynie czemu towarzyszył charakterystyczny stukot, kiedy spotkało się z blatem.

- Wracając do tego snu – zaczęła, lecz tym razem nie brzmiała już tak przygnębiająco. Jednak na sam wyraz „ sen” Uzumaki spuścił głowę załamany. Myślał, że jest już po sprawie i udało mu się odciągnąć ją od tych myśli.

- Znowu zaczynasz…- powiedział przewracając oczami. Popatrzyła na niego nieco zdezorientowana jego zachowaniem, lecz zaraz zmarszczyła swoje czoło.

- To poważna sprawa, Naruto! – podniosła na niego głos przez co przygryzł wargę z poirytowania.

- Żadna sprawa, zwykły sen! – odwdzięczył jej się także wyższym tonem, zaraz jednak otworzył szerzej oczy i wpatrywał się w dziewczynę ze zdziwieniem.

- Co jest? – zapytała lekko wystraszona jego zachowaniem. Na jego twarz wpełzł szyderczy uśmieszek, przez który dziewczyna musiała aż przełknąć ślinę.

- Czyżbyś się o mnie martwiła, H a r u m i – c h a n ? – Przeliterował jej imię i nachylił się nad nią nieznacznie. Momentalnie przybrała buraczany kolor i odepchnęła od siebie chłopaka.

- BAKA ! – krzyknęła dalej nie mogąc zapanować nad rumianymi wypiekami na jej policzkach. – Coś ty sobie ubzdurał, wychodzę ! – Podniosła się z siedzenia lecz zaraz została pociągnięta za nadgarstek i na powrót wróciła na miejsce.

- Żartowałem tylko – powiedział wyraźnie pokazując jej rząd swoich białych zębów.

- Bardzo śmieszne- wysyczała.

- Ja bym się na twoim miejscu zaczął martwić czymś innym, a nie mną. – Doskonale czuł na sobie teraz jej pytający wzrok i zainteresowanie, które ją ogarnęło.

- O czym mówisz dokładnie? – zapytała całkowicie się uspokajając  i sięgając po szklankę wody. Upiła kilka łyków i cierpliwie czekała na dalsze słowa blondyna.

- O twoim kek kei genkai – słysząc te wyrazy wzdrygnęła się lekko, co nie ubiegło jego uwadze. – Masz nietypową zdolność, na Ciebie także polują jak już wiemy Akatsuki, a poza tym może się na Ciebie czaić więcej oprychów. – Kontynuował. Obserwował każdy jej ruch, każde spięcie mięśni, a także wzrastającą w niej złość.

- Skąd wiesz, że to ja jestem tą osobą?! – krzyknęła. – Z tego co wiem to powinnam używać wtedy wszystkich żywiołów czakry, jednak moje umiejętności pozostały takie jakie były. To tylko głupia pomyłka, a wy wszyscy siejecie panikę! – Wpatrywał się w nią przez chwilę zdziwiony jej podniesionym głosem, lecz zaraz po raz drugi szarpnął dziewczynę, aby ponownie usiadła.

- To jest założenie, powinnaś zacząć trenować i sprawdzić czy to prawda. - Te słowa jednak niezbyt ją przekonały. – Nie chciałabyś sprawdzić czy możesz strzelać wodą, albo przenosić głazy? – Poluzował swój ton, zakładając ręce za głowę i huśtając się na krześle. – Taka umiejętność to ekstra sprawa!

- A pomyślałeś, że ja tego nie chce? – zapytała o dziwo spokojnie, spoglądając teraz prosto w jego błękitne tęczówki. – W swoim życiu miałam tylko jeden cel, znalezienie zabójcy swoich rodziców. Teraz, kiedy wszystko tak się potoczyło… Chciałabym wieść normalne, spokojne życie. – Mówiąc to w jej oczach można było ujrzeć lekkie rozmarzenie, a jej usta wykrzywiły się lekko ku górze. – Poza tym… - tutaj lekko się zawahała, a jej delikatny uśmiech znikł tak szybko jak się pojawił. – Myślisz, że chce dopuścić do siebie myśl, że moi rodzice, których kochałam nad życie… Nie powiedzieliby mi prawdy? – Między nimi zapanowała niezręczna cisza.  Naruto kompletnie nie miał pojęcia, że czarnowłosa tak to przeżywa. Skarcił siebie w myślach za to, że nie podszedł do tej sprawy bardziej delikatnie. Mimo tego, że czuł się o wiele dojrzalszy niż sprzed kilku laty to nadal potrafił wykazać się nie lada głupotą. Dosłownie zabrakło mu słów, ich milczenie przerwał właściciel baru, który właśnie wyszedł z dalszej części lokalu, zapewne po zapłatę. Uzumaki bez słowa wyjął plik pieniędzy za dwie porcje, niemało się zdziwił kiedy zauważył, że właściciel kręci głową, nie chcąc przyjąć zapłaty.

- Za mało? – Zapytał zdezorientowany i jeszcze raz przeliczył banknoty znajdujące się w jego dłoni. Wszystko jednak zgadzało się co do grosza.

- Dzisiaj na koszt firmy! – Zawołał staruszek wywołując u blondyna szeroki, szczery uśmiech. Dziewczyna spojrzała na niego pytająco.

- Widzisz Naruto jest dla mnie jak wnuk! Przychodzi tutaj od małego i jest moim stałym klientem. – Wytłumaczył jej starzec ubrany w biały fartuch. Jinchuuriki podniósł dumnie głowę wsłuchując się w słowa Ichiraku. – Więc to wiadome, że jeżeli przychodzi na swoją pierwszą randkę, w dodatku z taką piękną dziewczyną, nie mogę pozwolić mu płacić! – oznajmił wesoło, za to dwójce ninja zupełnie to nie rozbawiło, a wręcz przeciwnie.

- RANDKA!!!??? – oboje cali czerwoni podnieśli się z krzeseł. Oboje zaczęli opowiadać w tym samym czasie, że są tylko przyjaciółmi, że nich ich nie łączy… Jednak z tego bełkotu nic a nic nie dało się zrozumieć. W pewnym momencie Uzumaki chwycił dziewczynę za nadgarstek i wyciągnął ze sklepu.

- Co ty robisz?! – wściekła się. – Przecież trzeba mu wyjaśnić, że to nieporozumienie!

- Czekaj! Niech myśli, że to randka. Przynajmniej nie będę musiał płacić. – Spojrzał na nią błagalnym wzrokiem. Chwilę przyglądała mu się widocznie zła na niego, ale zaraz zachichotała słodko, przypominając sobie całą tą sytuację sprzed chwili.

- Niech Ci będzie – powiedziała po chwili namysłu i wspólnie  skierowali się wzdłuż głównej ulicy. Szli przez chwilę w milczeniu, jednak tym razem jako pierwsza odezwała się dziewczyna.

- Więc… Nigdy nie byłeś na randce? – zapytała zaciekawiona, blondyn słysząc to stanął jak na baczność. Mimo, że widziała w tym momencie tylko jego plecy, domyślała się, jak czerwony jest teraz na twarzy.

- Nie…- w końcu wyksztusił z siebie. Był kompletnie zażenowany. – Wielokrotnie próbowałem zaprosić Sakurę-chan, ale zawsze mi odmawiała… - wytłumaczył. Czekał na jakieś chichoty czy coś w tym stylu jednak zamiast tego panowała błoga cisza. Odwrócił się do dziewczyny energicznie.

- No dalej, możesz się śmiać! – Stanął jak wryty kiedy zobaczył jej lekki, ciepły uśmiech.

- Nie mam się z czego śmiać, ja też nigdy nie byłam na randce- powiedziała wysuwając się na przód.- Ale w sumie to ponoć na niej jesteśmy, więc oboje mamy za sobą ten pierwszy raz. – Powiedziała wesoło i ruszyła wprost przed siebie. Stał chwilę wpatrując się w oddalającą sylwetkę dziewczyny i kiedy zaczęła znikać mu sprzed oczu, zerwał się i do niej dobiegł.

- Randka? – ponownie zapytał, jakby niedowierzając. Zupełnie nie wiedział jak się zachować, nie krył również swojego skrępowania tą sytuacją.

- Masz coś przeciwko? Przecież jedna randka nie musi oznaczać , że jesteśmy parą. Załóżmy, że jest to takie przyjacielskie spotkanie. – Rzuciła  z uśmiechem, przez co i kąciki chłopaka uniosły się ku górze.

- To gdzie idziemy? – zapytał z entuzjazmem.

- Nie musisz mnie nigdzie zabierać, przecież byliśmy już na ramen. Możemy uznać to za koniec.

- Ale ja chcę – odpowiedział i chwycił dziewczynę za nadgarstek, ciągnąc w stronę pobliskiego straganu z lodami. Podszedł do właściciela i kupił jednego, podwójnego loda. Ułamał go na pół i wręczył jedną część czarnowłosej, która nie mogła ukryć wypieków na swojej twarzy.

- Dziękuje- powiedziała nieśmiało, odbierając smakołyk. Czuła się zupełnie inaczej niż zwykle, była bardziej skrępowana, a przecież nigdy nie miała takich problemów przy nim. Ugryzła kawałek i delektowała się miętowym smakiem.

…

Zaliczyli już kilka straganów z grami i loteriami. Słońce powoli chowało się poza horyzont, powlekając niebo intensywnie pomarańczową barwą. Mimo początkowej napiętej atmosfery, teraz świetnie się bawili i śmiali. Zupełnie zapominając, że są na rzekomej randce. Zachowywali się jak zawsze, wygłupiając i rozmawiając na wszystkie tematy.

- Będę się już zbierać.- Powiedziała nieco zmęczonym głosem, lecz nadal szczerze się uśmiechając.

- Odprowadzę Cię. – Zaproponował.

- Nie trzeba, poradzę sobie. – Odpowiedziała nawet na niego nie patrząc.

- Przecież to ponoć randka! Moim obowiązkiem jest Cie odprowadzić! – Popatrzyła na niego zdziwiona, lecz nie protestując, po prostu się zgodziła. Po kilkunastu minutach stali już pod drzwiami jej mieszkania i nieco speszeni całą sytuacją zastanawiali się w jaki sposób mają się pożegnać.

- No to…- Zaczął Uzumaki czerwieniąc się.- Wiesz, chyba powinien być jakiś... Z resztą nie ważne! – Zawahał się w ostatniej chwili, nie kończąc zdania.

- Mów. – Nakazała mu dziewczyna.

- B..B..BBB- zaczął się jąkać.

- Mów ! – Ponagliła go już bardziej zdenerwowana.

- Buziak!! – krzyknął zamykając przy tym oczy i odwracając zażenowany i zawstydzony głowę w bok.

- Chyba Cię pogięło! – powiedziała próbując ukryć swoje palące policzki. Blondyn spuścił głowę i wypowiedział ledwo dosłyszalne „ Tak, wiem”. Harumi chociaż dłuższą chwilę spierała się z samą sobą w środku szybko podeszła do chłopaka i cmoknęła go w policzek, po czym zniknęła za drzwiami swego mieszkania. Oparta o ścianę, spłynęła po niej, opadając na pośladki i zakrywając dłońmi swoje wypieki. Zupełnie nie wiedziała dlaczego to zrobiła, zwyczajnie nie mogła się powstrzymać. Chęć podziękowania mu w jakiś sposób za tak miło spędzony dzień była od niej najzwyklej w świecie silniejsza. Chociaż może w sumie chodziło jej o coś więcej? Nie chciała się nad tym dłużej zastanawiać i wolnym krokiem ruszyła do łazienki.

Tymczasem blondyn zupełnie zszokowany tą sytuacją stał jak wryty, trzymając się za policzek, po którym w dalszym ciągu rozchodziło się przyjemne ciepło. Czuł na sobie jej zapach i miękkość jej ust, pomimo tego, że był to dosłownie ułamek sekundy. Dopiero po porządnym odetchnięciu był w stanie się ruszyć i skierować do domu.

…

Rano obudziło ją coś zimnego i mokrego, muskające jej rękę. Jak się okazało był to mały Hideki, który kiedy tylko ujrzał jej niebieskie tęczówki zamerdał przyjaźnie ogonkiem. Przytuliła go do siebie lecz po chwili ubrała na siebie swój strój i ruszyła w stronę głównego budynku wioski. Chciała wziąć jakąś misję, za długo siedzi ostatnio w domu. Kiedy stanęła przed gabinetem Hokage usłyszała dość silnie podniesiony głos ślimaczej księżniczki oraz dwa inne. Jeden należał do kobiety, a drugi do mężczyzny. Chrypka i sposób wymowy wskazywały, że były to osoby w nieco starszym wieku. Postanowiła nie przeszkadzać i już miała odchodzić kiedy ze środka dobiegły do niej dwa słowa.

- Harumi Nakaze jest zagrożeniem dla wioski! – odezwał się głos starszej kobiety. – Jej pobyt tutaj może sprowadzić na wioskę zagładę! Nie tylko Akatsuki jej szuka, kiedy inni dowiedzą się, że przebywa w tej wiosce, niewykluczonym będzie wojna.

- Czy nie boisz się konsekwencji swojej lekkomyślności i nadmiaru dobroci, jakim obdarzasz tą dziewczynę? – dodał męski głos. Czarnowłosa zacisnęła pięści tak mocno, jak tylko umiała.

- Harumi wiele zrobiła dla nas, jest naszym przyjacielem, nie mogę jej tak po prostu wyrzucić! – sprzeciwiała się ślimacza księżniczka.

- W takim razie co zrobisz gdy zaatakują osadę  z jej powodu? Ona musi stąd zniknąć, nie ma innego wyjścia.

- Nie przejmujcie się tym, jestem Hokage liścia! Jeżeli będzie trzeba to oddam życie, żeby chronić członków Konohy! – walnęła w biurko powodując tym samym, że pękło w pół. Czarnowłosa uśmiechnęła się pod nosem i pozwoliła, aby kilka łez spłynęło po jej policzkach. Następnie skierowała się do swojego mieszkania i spakowała najpotrzebniejsze rzeczy. Biorąc na ręce Hidekiego spojrzała z lekkim smutkiem w oczach na wnętrze pomieszczenia i stolik, na którym leżała pojedyncza, samotna biała kartka, która wszystko powinna załatwić… 

_____________________________

No cześć wam ^^ Rozdział ukazuje się w piątek, tak jak obiecałam^^ Przyznam szczerze, że nie mam siły czytać tego drugi raz. Notka troszkę luźniejsza :) Akcja pojawi się już za niedługo... Przepraszam was, ale po prostu nie chce się z nią spieszyć. Mam nadzieje, że wam to nie przeszkadza^^ Buziaczki dla was :*