Rozdział 17 " Trening "

W pełni zmobilizowany, od kilku dni trenował pod okiem dwójki Jouninów. Gdyby ktoś go nie znał, pomyślałby, że strasznie się zajeżdża, jednak każdy w wiosce wiedział, że takie tempo i ilość treningu jest dla niego niczym szczególnym. Jego wytrzymałość, wola walki i zasoby czakry były kilkukrotnie większe niż u normalnego człowieka. Był świadom każdego ćwiczenia, każdej kropli potu, która spływała po jego napiętych mięśniach, aby zaraz opaść na ziemię, zostawiając po sobie mały ślad, który z czasem zmieniał się w kałużę. Był w stu procentach pewny tego, że cały ten wysiłek zaowocuje w walce i pozwoli mu pokonać swoich największych wrogów. Ludzi, którzy już od dłuższego czasu przysparzają mu wielu kłopotów. W dodatku teraz polują także i na jednego z jego przyjaciół. Na samą myśl o tym jeszcze intensywniej wykonywał swoje zadanie, zaciskając ze złości zęby.

Przerwy robił sobie tylko i wyłącznie kiedy Yamato musiał odpocząć, wykończony kontrolą nad jego czakrą. W tym czasie spał, jadł i rozmyślał. Układał sobie w głowie sceny walki z wrogiem, co zrobi kiedy spotka ich na swojej drodze, a na końcu, tuż przed jego oczami pojawiał się jej szeroki uśmiech, kiedy na powrót wkracza do swojego mieszkania, spotyka się z przyjaciółmi, droczy się z nim. Te właśnie myśli powodowały, że mimo iż to absurdalne i wręcz niemożliwie, jego zapał wzrastał jeszcze bardziej. Z nową dawką energii, chęci i podekscytowania podnosił się z ziemi i kontynuował swój ciężki trening. Chociaż nie był nadzwyczaj obowiązkową osobą to jeśli chodziło o rośnięcie w siłę, niczego innego nie brał tak poważnie. Jednak technika, do której dążył była cholernie trudna do wykonania. Tutaj nie wystarczy sama siła mięśni i czakra. Głównym czynnikiem, potrzebnym do jej wykonania jest koncentracja i cierpliwość. Każdy wiedział, że chłopak nie jest obdarzony specjalnym talentem, on sam również zdawał sobie z tego sprawę, dlatego, żeby mu się powiodło musiał znaleźć swój własny, unikalny sposób na jej wykonanie. Tak samo jak to zrobił z Rasenganem. Łatwiej jednak powiedzieć niż wykonać. Po kolejnej, chyba już setnej nieudanej próbie, nawet on załamał ręce. Kakashi spojrzał na niego ukradkiem, podnosząc nieco wzrok ponad swoją ulubioną książkę. Blondyn ciężko dyszał, wpatrując się w podłoże zrezygnowanym wzrokiem. Kolejno zaczęły znikać kolejne klony, zapewne z przemęczenia i braku czakry. Hatake przymknął oczy i westchnął, zamykając w tym samym momencie swoją lekturę.

- Zróbmy małą przerwę.- Powiedział spokojnym tonem, podchodząc bliżej niego. Chłopak podniósł wyżej głowę z wyraźną trudnością i spojrzał lekko zdziwiony na swojego nauczyciela.

- To jeszcze nie koniec – mówił dysząc. – Dalej mogę…

- Nie możesz – przerwał mu szaro włosy. Jego słowa sprawiły, że powieki Uzumakiego rozszerzyły się do granic możliwości. – W takim stanie nic nie zdziałasz, odpocznij chwilę. – Nastolatek zacisnął zęby i pięści tak mocno jak tylko potrafił, wzrosła w nim niepohamowana złość. Tak ciężko trenuje, a mimo to nie ma żadnych znaczących efektów. Świadomość tego doprowadzała go do istnego szaleństwa. Nie słuchając nauczyciela podniósł głowę wysoko, całkowicie zapominając o bólu i zmęczeniu jakie przed chwilą jeszcze zwalało go z nóg. Wyprostował się dumnie i wpatrywał w zdezorientowanych w tej chwili Kakashiego i Yamato. Złożył ze sobą palce tworząc dwa klony, towarzyszył temu jego charakterystyczny krzyk, który znaczył, że właśnie daje z siebie wszystko. Wystawił przed sobą dłoń, a dwójka jego sobowtórów zrobiła podobnie, z tym, że jeden z nich obydwie ręce trzymał blisko z siebie, w bezruchu, a drugi formował czakrę identycznie jak w przypadku rasengana. Zdezorientowani mężczyźni wpatrywali się w poczynana chłopaka, a czując narastającą moc i niewyobrażalnie wysoki i piskliwy dźwięk, który wywoływał aż oniemieli.

- Yamato ! – Ocucił go Kakashi, ten pokiwał głową i począł na powrót kontrolować energię chłopaka tak, aby w to co teraz robi nie zamieszał się niepotrzebnie kyuubi. Drzewa w najbliższej okolicy zaczęły się niebezpiecznie kołysać, a pisk stawał się coraz głośniejszy i coraz bardziej drażnił bębenki.

W dłoni chłopaka zaczęła pojawiać się kula czakry, wokół której tworzyła się wirująca, świecąca jasnym kształtem poświata. Z każdą chwilą wiatr stawał się coraz bardziej porywisty, a światło wokół kuli stawało się większe i coraz bardziej przypominało shurikena. Oczy dwójki wyglądały jak dwa wielkie spodki, za to na twarzy chłopaka widać było skupienie, pewność siebie, a przede wszystkim wielki wysiłek, który wkładał w wykonywaną teraz czynność. Kropelki potu opadały z jego czoła, aby zaraz zostać rozpryskane na małe kawałeczki pod wpływem mocy, jaką wytwarzała technika. Kiedy w końcu wielki shuriken przybrał odpowiedniego rozmiaru, a blondyn uznał, że dalej nie zdoła go już uformować dezaktywował swoje klony a on sam wbił technikę w ziemię. W chwili kiedy spotkała się z podłożem wywołała niewyobrażalnie wielki wybuch, za chwilę pojawiła się fala uderzeniowa, która rozniosła się na kilka kilometrów, doszczętnie niszcząc pobliskie otoczenie. Użytkownik stylu drewna instynktownie utworzył kilkuwarstwową ścianę drewna chroniąc siebie i swojego starszego towarzysza. Mimo tego, że włożył w to niewyobrażalnie dużo energii  to niewiele by brakowało, aby zapora najzwyczajniej  w świecie popękała na wskutek tak potężnej mocy. Kiedy wszystko ucichło, a dym całkowicie opadł,  dwójka aż wstrzymała oddech ze zdziwienia. Znajdowali się teraz w wielkim kraterze, na którego środku leżał nieprzytomny, wycieńczony chłopak. Krajobraz wokół nich diametralnie się zmienił, zupełnie jakby przeszedł tędy jakiś tajfun. Z niedowierzaniem i dalej szeroko otwartymi oczami podeszli bliżej niego.

- Naruto… - wyszeptał oszołomiony sensei. –  Już dawno mnie przewyższyłeś. – Powiedział, lecz doskonale wiedział, że chłopak tego nie słyszy, gdyż w tym momencie nic a nic do niego nie docierało.

- Niewyobrażalnie silna technika, z nią naprawdę jest w stanie ich pokonać – dodał Yamato. Syn białego kła pomachał głową na znak, że się zgadza, a następnie podszedł do blondyna i biorąc go na ręce, zaniósł do budynku szpitalnego.

~*~

Uchylił swoje powieki, ale zaraz znów musiał je zamknąć przez rażące światło, męczące jego oczy. Spróbował ponownie i tym razem, chociaż jasność dalej mu doskwierała ukazał światu błękitne tęczówki, którymi od razu zlustrował otaczającą go przestrzeń. Wszędzie panowała biel, która w połączeniu z wpadającymi przez okno promieniami słonecznymi stawała się wręcz oślepiająca.

- Gdzie ja jestem? – Przetarł dłonią swoje oczy, lecz zaraz zerwał się na równe nogi. Momentalnie przypomniał sobie, że przecież powinien trenować, a nie spać. W pośpiechu zaczął rozglądać się za swoimi rzeczami, a kiedy już je zlokalizował począł szybko się ubierać.

- Nie musisz się tak spieszyć, dzisiaj masz wolne. – Usłyszał głos swojego nauczyciela i aż podskoczył jak oparzony, odwracając się prędko w stronę drzwi, przez które wszedł właśnie szaro włosy.

- Yo! – Przywitał się charakterystycznie dla niego, mrużąc jedno widoczne oko.

- Jakie wolne Kakashi-sensei?! Muszę trenować i ukończyć technikę! – Krzyknął, ale po chwili stanął jakby coś sobie uświadamiając. W sumie to przecież mu się udało, pamiętał, że czuł niewyobrażalną moc, potem wybuch i dalej film się urywa.

- Kakashi-sensei – powiedział niepewnie lecz znacznie spokojniejszym tonem niż przed chwilą. – Czy ja…?

- Gratuluje – przerwał mu, a zmarszczona maska na jego twarzy świadczyła o tym, że niezaprzeczalnie szeroko się uśmiecha. – Udało Ci się- dodał po chwili. Usta blondyna wykrzywiły się w szeroki uśmiech, a tęczówki nabrały blasku i życia.

- Yatta!! – Krzyknął uradowany lecz zaraz jego przedwczesny entuzjazm został ostudzony przez nauczyciela.

- Uspokój się, to dopiero półmetek. – Pouczył go. – Musisz nauczyć się kontroli nad tym jutsu, chyba, że masz zamiar spać potem tydzień jak teraz.  

Słowa szaro-włosego  zdawały się nie wpływać zbytnio na Naruto, dopiero po chwili chłopak stanął jak wryty, wyglądał zupełnie jakby zeszło z niego całe podniecenie. Syn białego kła wpatrywał się w niego nieco zdziwiony i lekko wystraszony jego nagłą zmianą humoru. Cisza panująca w pokoju szpitalnym była wręcz nie do zniesienia.

- COOOOOOOOOOOO?!! – w końcu po kilku minutach milczenia nastolatek aż wybuchł. – TYDZIEŃ?! SPAŁEM AŻ TYDZIEŃ!??! – Darł się w niebogłosy, a kopiujący ninja westchnął zrezygnowany. Dopiero po dłuższej chwili i kilkunastu próbach podjęcia głosu, kiedy jinchuuriki się zamknął mógł wrócić do tematu.

- Tak, tydzień. Dlatego dzisiaj masz jeszcze wolne, a od jutra zaczynamy. Naruto! Będzie jeszcze ciężej niż dotychczas, więc nie protestuj! – Podniósł na niego głos i wskoczył na parapet, wyciągając swoją ulubioną lekturę uniósł dłoń w geście pożegnania i wyskoczył przez okno.

- AKURAT!! PRZYZNAJ SIĘ, ŻE CHCESZ DOKOŃCZYĆ CZYTAĆ!! – krzyknął za nim jego poirytowany uczeń, lecz sensei zniknął z jego oczu. On sam nie miał zamiaru jednak siedzieć w szpitalu. Tym samym sposobem co przed chwilą mężczyzna opuścił budynek. Pierwszym co zrobił to wybranie się na ramen do Ichiraku. Jednym z tych rzeczy, aby całkowicie powrócił do formy było porządne najedzenie się. Wszedł do środka, a pierwszym co go przywitało był szczery uśmiech staruszka stojącego za barem.

- Naruto! Dawno Cie tu nie było. – Powiedział wesoło i zabrał się za przyrządzanie dania nawet nie pytając się chłopaka co zamawia. Znał go na tyle dobrze żeby stwierdzić na co w tej chwili ma ochotę. Już za kilka minut pod nosem blondyna znalazła się miska zupy z przeróżnymi, smakowitymi dodatkami, z której wyłaniał się niesamowicie przyjemny dla nosa aromat.

- Dużo ostatnio trenuje.  – Powiedział chłopak, a następnie wymawiając charakterystyczne na początku posiłku ‘ Itadakimasu ‘ wręcz w kilka sekund pochłonął całą porcję. Jeszcze chwilę porozmawiał ze staruszkiem i zostawiając zapłatę zabrał się do domu.

~*~

Kiedy wziął odświeżający prysznic od razu skierował się na łóżko i opadł na nie z niemałym hukiem. Usadawiając się wygodnie spojrzał na niebo przez znajdujące się nieopodal okno. Na intensywnie ciemno-granatowym niebie mieniło się mnóstwo gwiazd. Nie znał się na tych całych konstelacjach, wielkich wozach i małych wozach… Nie to urzekało go w tym widoku. Najbardziej sprawiało mu przyjemność to, że prawdopodobnie teraz patrzą w to samo niebo. Tak jak napisała w liście, patrząc na te wszystkie gwiazdozbiory rozmyślał o niej i wprost nie mógł się doczekać aż ukończy technikę. Na ciemnym tle mignęła mu przepiękna, spadająca gwiazda, więc odruchowo przymknął oczy i pomyślał życzenie. I jak każdy w tej sytuacji, wierzący w tą historię  poprosiłby o coś głównie dla siebie, on poprosił o coś co zupełnie nie dotyczyło jego. Niech będzie bezpieczna rozbrzmiało w jego głowie, kiedy ujrzał przepiękne zjawisko, które w ułamku sekundy zniknęło mu sprzed oczu. Ostatni raz jeszcze spojrzał w górę i oddał się w objęcia Morfeusza z wiedzą, że od jutra rozpocznie jeszcze cięższy cykl ćwiczeń.

~*~

Tymczasem przez uliczki gwarnego i oświetlonego nocnymi lampkami miasta, gdzie życie zaczynało tętnić długo po zachodzie słońca, szła zakapturzona postać z plecakiem zawieszonym przez ramię. Spod kaptura można było dostrzec wylatujące niesfornie kosmyki czarnych włosów. Postać uniosła głowę lecz strój jaki miała i cień jaki padał na jej twarz nie pozwalał na odgadnięcie jej wyglądu. Spojrzała na spadającą gwiazdę, która wyglądała jakby wręcz przedzierała się przez firmament i za wszelką cenę chciała znaleźć na ziemi. Światło latarni oświetliło połowę twarzy osobnika i właśnie w tym momencie można było dostrzec wykrzywione w lekkim uśmiechu , delikatne, pełne, czerwone  usta. Stojąc tak przez moment tajemnicza osoba ruszyła dalej, a z plecaka wyłoniła się biała, puchata główka rozglądająca się po okolicy i chowająca na powrót w środku.  

---~*~---

Kurczę jak ja lubię kiedy tak wena ze mnie po prostu wypływa :D Naprawdę, aż przyjemnie się pisze, kiedy dokładnie wiesz co chcesz zrobić, a co najważniejsze- wiesz jak to ująć w słowa... LIKE IT! 

Wracając do rozdziału to... Biorąc pod uwagę, że teraz jest wolne, a ja jak widzicie wręcz tryskam weną i chęcią do pisania to kolejny rozdział pojawi się raczej dosyć szybko :D Całuje was moje kochane misiaczki :* 

PS. Czyta wam się lepiej z białą czcionką ?